Κυριακή πρωί.
Στάση πρώτη: Ελευσίνα.
«Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο… Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο«.
Η τωρινή μορφή της : Εργοστάσια, βιομηχανίες, διυλιστήρια και τσιμέντο.
Στάση δεύτερη: Αρχαιολογικός χώρος Ελευσίνας.
Θεά Δήμητρα, Περσεφόνη, Πλούτωνας, Μύστες, Ελευσίνια Μυστήρια.
Μεταφέρομαι πίσω στο χρόνο. Ολόκληρος ο αρχαίος κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά μου.
Ο ναός της Αρτέμιδος και του Ποσειδώνα, το Καλλίχορον Φρέαρ, η Αγέλαστος Πέτρα.
Μπλέκομαι με την πομπή των μυστών, παίρνω μέρος στην τελετή της μύησης, «παρακολουθώ τα δρώμενα».
Η ιερότητα του χώρου και ο άκρατος μυστικισμός των Ελευσίνιων Μυστηρίων μου προκαλούν δέος.
Τα Μυστήρια λάμβαναν χώρα δύο φορές το χρόνο προς τιμήν της θεάς Δήμητρας, θεάς της γονιμότητας.
Ως ανταμοιβή η θεά αποκάλυψε στους ανθρώπους ανείπωτα μυστικά κι έδωσε ευφορία στη γη τους.
Σιγά-σιγά ο ήχος των ύμνων εξασθενεί. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Ανεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν στο μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται πάνω στο βράχο.
Στον αντίποδα της μυθολογίας, η Ορθοδοξία και ο Χριστιανισμός.
Μπροστά μου απλώνεται ο αρχαιολογικός χώρος και το λιμάνι.
Ελευσίνα. Η συνύπαρξη δύο κόσμων, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, όχι όμως και ανεξάρτητων. Γιατί ο ένας αποτελεί την ιστορία του άλλου.
Ελευσίνα, λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Μια κοντινή εκδρομή. Μπορεί το κέντρο της να μη σε προκαλεί να την επισκεφτείς, όμως η περιήγησή σου στον αρχαιολογικό χώρο σε αποζημιώνει…
