Κατηγορία: Fermouart

κείμενο-φωτογραφία: Αντωνία Κοσμίδη  ...

Όλοι φανταζόμαστε κάπως την παραμονή, κάπως τη μέρα των Χριστουγέννων…κάπως γιορτινή, χουχούλικη, διαφορετική, αλλιώτικη… Όλοι μάλλον προσπάθουμε να δώσουμε ενα ιδιαίτερο νόημα σ’αυτή τη μέρα γιατί μας έχουν μάθει ότι είναι ιδιαίτερη… Υψηλές Προσδοκίες των ανθρώπων που ακόμα κι αν έχουν χάσει το νόημα όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι τα Χριστούγεννα είναι όλα όπως πρέπει, ζουν το παραμύθι τους… και ‘γω το πάραμύθι μου ψάχνω… αυτή την ατμόσφαιρα που πάντα ζήλευα στις παιδικές εικονογραγραφημένες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες… Αυτά τα χιονισμένα τοπία με τα ξύλινα σπιτάκια με τις καμινάδες που αχνίζουν και μέσα...

κείμενο: Αντωνία Κοσμίδη σχέδιο: ©pascal campion art   Σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο φόβος έχει για όλους κάποια απόχρωση… και ότι το χρώμα με το οποίο τελικά συσχετίζεις το φόβο, σίγουρα σημαίνει πολλά για τους ίδιους τους φόβους σου. Για ΄μένα ο φόβος είναι κόκκινος! Κόκκινος…σαν ένα κόκκινο φανάρι που σου κόβει τη φόρα και αναχαιτίζει την πορεία σου…που σ’εγκλωβίζει σε μια στασιμότητα, σε μια αδράνεια, σε μια ακινησία… ‘Ισως γιατί αυτό που φοβάμαι πιο πολύ τελικά είναι οι ίδιοι αυτοί οι φόβοι μου που δεν τους συνειδητοποιώ και όμως υποσυνείδητα επηρεάζουν ή ίσως καθορίζουν τις επιλογές μου και με κρατάνε...

Κείμενο και Σκίτσο: Γιώργος Μικάλεφ   Δυστοπικές ιστορίες, κεφάλαιο πρώτο Στο Μετρό. Τρία παιδιά με τα ακορντεόν τους βγαίνουν βιαστικά απ’ το συρμό παίζοντας το ντεσπασίτο και δύο τύποι με ασυρμάτους κάνουν  πως τα κυνηγούν. Δυο γιαγιάδες διεκδικούν την ίδια θέση και τσακώνονται για το ποια είναι η γηραιότερη. Νεαρός μιλάει μόνος του χωρίς hands free, blue tooth ή κάτι ανάλογο και ένα καγκουρό μιλάει υπερβολικά δυνατά στο τηλέφωνο για το στοίχημα και το ματς που τον έκανε κατά 20 ευρώ πλουσιότερο. Οι υπόλοιποι διαβάζουν αφοσιωμένοι λες και ήταν αναγνωστήριο εκεί μέσα. Απορώ πως τα καταφέρνουν και δεν τους...