Η πόλη στο πάτωμα Ήταν μια πόλη, μέσα στην πόλη, που όλοι την περπατούσαν, κι όλοι την αγνοούσαν, την ήξεραν οι γλώσσες των ανθρώπων ως η πόλη στο πάτωμα, καθότι δεν είχε όνομα δικό της. Οι σκιές την ήξεραν ως «Ονειρόπολη». Κάνεις δεν ξέρει πότε χτίστηκε, ποιος την έφτιαξε, άλλοι είπαν, πως είναι μόνο ένας μύθος σαν αυτούς τους περίεργους αστικούς. Άλλοι πάλι πιο αιθεροβάμονες λένε, πως την θεμελίωσαν τα πετάμενα όνειρα των ανθρώπων. Εκείνα που δεν βρήκαν εκπλήρωση στα αδιάκοπα ποδοβολητά τους, την εφήμερη ζωή. Και κείνα ζούσαν εκεί την δική τους μικρή ζωή. Τις ήσυχες νύχτες, αν...

Πήρε των διαβάσεων, τα μυστικά φώτα, τις μοίρες κατεύθυνσης, προσπερνώντας σκέψεις και εικόνες, ζωές και άδοξες αγάπες, χαμόγελα και ματιές

Άκου. Είναι το τραγούδι της θάλασσας. Στάσου, να το ακούσεις κι συ, είναι τόσο υπέροχα γαλήνιο, τόσο βαθιά και τρομαχτικά όμορφο. Νιώσε τον ρυθμό της στο πισωγύρισμα των κυμάτων, σου ταιριάζει ξέρεις, έτσι έρχεσαι και φεύγεις κι συ, καράβι αταξίδευτο στο ηλιοβασίλεμα. Άκου. Είναι τα λόγια της, λένε και ξελένε πολλές των ανθρώπων ιστορίες πως παρανόησαν έρωτα και τυραννία της ζωής. Πόσες και πόσες ιστορίες έχουν να σου πούνε, τα βότσαλα αυτά τα ξεβρασμένα μνημεία της ακρογιαλιάς. Θα ‘λεγες, πως είναι οι άταφοι νεκροί των καραβιών που θάφτηκαν κύκλο της θάλασσας. Και τούτα εδώ είναι οι μορφές τους, είναι...