«Ακόμα μια… Η τελευταία άγραφη σελίδα ενός ταλαιπωρημένου ημερολογίου… Η σελίδα που πυροδοτεί προβληματισμούς ή τροφοδοτεί τους ήδη υπάρχοντες… Η λευκή-άγραφη σελίδα, ο καθρέφτης σου, Εκεί, θα δεις να παρελαύνουν οι πιο μύχιοι φόβοι σου , να τρεμοπαίζουν οι αμφιβολίες σου, να φλέγονται οι επιθυμίες σου και τα όνειρα σου   -κόκκινα μπαλόνια- σαν τρελά να βγαίνουν έξω απ΄τα περιθώρια, να αρνούνται να στριμωχτούν δίπλα σε όλα τα υπόλοιπα… Η τελευταία άγραφη σελίδα, θα στέκεις να την κοιτάς με τις ώρες και θα διστάζεις να γράψεις οτιδήποτε… Η σελίδα που θα παραμείνει λευκή, αλλά εσύ θα έχεις πάρει τις...

Κείμενο και Σκίτσο: Γιώργος Μικάλεφ   «Βραδάκι Καλοκαιριού. Έπεφτε το σκοτάδι. Πέρασα το μοναστήρι και το ναό της Αρτέμιδος. Στα δεξιά ο βάλτος, μετά τα άλογα και το νεκροταφείο της Γαρίτσας. Δρόμος σύντομος και αρκετά ήσυχος. Τα χρόνια του Γυμνασίου. Ευχόμουν αυτός ο Αύγουστος να μην τελείωνε ποτέ. Ευχόμουν… Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι να τελείωνε εκείνη την ώρα τη βάρδια του και να επέστρεφε στο φτωχόσπιτο του. Χαιρετηθήκαμε και συνέχισα το δρόμο μου. Πήδηξα τις μπάρες και βγήκα στο δρόμο του αεροδρομίου. Σε τρία λεπτά ήμουν στον παράδεισο. Έτσι φάνταζε το video club της γειτονιάς στα μάτια...

«Χρυσή Άμμος… μια χούφτα πολύτιμες στιγμές που ξεγλιστρούν ανάμεσα απ΄τα δάχτυλα σου και ο άνεμος τις σκορπά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα…   Χρυσή Άμμος… μια χούφτα πολύτιμες στιγμές που πασχίζεις να σώσεις… το θρόισμα των φύλλων και το άγριο ξέσπασμα των κυμάτων…           ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ …                       ΚΑΙ ΛΕΥΚΑ ΠΟΥΛΙΑ                      μια μελωδία μακρινή, που δαμάζει τις φλόγες…   Χρυσή Άμμος… μια χούφτα στιγμές κι ένα σιωπηλό όνειρο…   Χρυσή Άμμος… – μια κλεψύδρα –...