Από τη: Βίκη Κουτρή “Με σένα” είπε και απευθύνθηκε στη Θάλασσα… Λάθος του. Μεγάλο. Αυτή δεν ακουμπιέται. Δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν αιχμαλωτίζεται. Δεν μαζεύεται σε μικρές χούφτες. Κυλάει και φεύγει από τα ακροδάχτυλα όταν τα διαθέτουν βρώμικα χέρια. Η θάλασσα δεν στέκει στα μισά και στα λίγα. Δεν διαθέτει στερεότυπα. Δεν έχει βουνά, λαγκάδια και βοσκοτόπια. Δεν αρκείται σε φτηνούς και ασήμαντους μικροοργανισμούς γιατί ξέρει και κυνηγάει μόνο τις μεγάλες και ζωντανές χίμαιρες και αναμοχλεύει εκείνες τις -μοναδικά- αληθινές. Γιατί δεν ξέρει να συμβιβάζεται, δεν επιθυμεί να φυλακίζεται, δεν υποδουλώνεται σε αφηνιασμένους κατακτητές και δεν ζυγώνει αν δεν...

Παρουσίαση: Βίκη Κουτρή Η αίσθηση που έχεις όταν περπατάς μέσα σε ένα καμμένο δάσος είναι σαν να περπατάς χωρίς να έχεις πόδια… Σαν στοιχειωμένο αερικό. Στο άλλοτε πλούσιο πευκοδάσος των Γερανείων που φιλοξενούσε κάθε μορφή ζωής, περπατώντας το μόνος δεν αισθάνεσαι να έχεις αναπνοή γιατί κόβεται με το που το αντικρίζεις… Χθες που το περπάτησα, ένιωσα τα πέλματα μου σαν να μην με υπακούν. Σαν να μην ήθελαν να αισθανθούν την καυτή ενέργεια που ακόμα έβγαινε από τη γη και ας μην υπήρχε πια καμία φλόγα. Το έδαφος ήταν ακόμα εμπύρετο και άχνιζε από την πρόσφατη πύρινη λαίλαπα που...

Ανοικτό παράθυρο   -Μα τι κάνεις εκεί; Τόσα χρώματα τι τα θέλεις; Μα γιατί άλλο, θέλω, να ζωγραφίσω, πρόσεξε! Όχι, θα ζωγραφίσω, να ζωγραφίσω. Υπάρχει διαφορά; Είπε, εκείνος. -Μεγάλη, ου τώρα. Μπά! Κι πως σου ήρθε, εσύ ποτέ σου δεν ασχολήθηκες με χρώματα. Και δεν βλέπω, κάποιο πτο ένα έχει την σημασία του κάποτε, το δεύτερο, την σιγουρία της δεδομένης πράξης τίνακα, πλακάτ ή έστω ένα φύλλο χαρτί. Που θα ζωγραφίσεις Ελένη; Ρώτησε εκείνος, γεμάτος απορία. -Να βλέπεις εκεί έξω, και του δείξε τ’ άνοιχτο παράθυρο, την γκρίζα πόλη, τους σκυφτούς μελαγχολικούς διάβατες. Αυτήν θα ζωγραφίσω. Δεν φαντάζεσαι πόσες...