Αλλάζω ζωή Ξημέρωνε, πάλι ξεχάστηκε, στην οθόνη της αφής, ακούγοντας τραγούδια, ψάχνοντας μια γνώση σε ιστορίες αγάπης, μιαν αλήθεια έστω και σαν ψέμα, ένα μέλλον στις προβλέψεις της απάτης. Και την παραπήρε ο ύπνος και η δουλεία στο γραφείο είχε γίνει φορτική καθημερινότητα. Βιαστικό πλύσιμο, βιαστικό ντύσιμο. Απ’ το να είναι άνεργη πιο καλά, με κατώτατο μισθό, λειψή ασφάλεια ή καθόλου και κακεντρεχή αφεντικά, έλεγε παρηγορώντας τον εαυτό της. Κι εκείνη η κολλητή φίλη της που έφυγε στο εξωτερικό, «έλα μαζί μου, κάτι θα βρεθεί και για ‘σένα». Ακόμα, δεν κατάλαβε, αν είχε δίκιο ή άδικο. Αδιάφορα βλέμματα, μισή...

Βραδινές σκέψεις   Το ‘χείς, σε παράξενο, τα βράδια όταν η σιγαλιά απλώνει τ’ ασπρόμαυρο σεντόνι της και πέφτει βαριά στα ματοτσίνορα της έρημης πόλης. Όταν ησυχάζουν οι λέξεις που ειπώθηκαν στ’ αδιάκοπα ξεσπάσματα τους, στην εναγώνια συνθήκη τους, να βρούνε μια λογικοφανεί θέση. Και μετά εκεί όταν τα φώτα χαμηλώνουν, στην γωνιά του ο καθείς μετρά την μέχρι τούδε ζωή του, τις παρουσίες, απουσίες, τις ματαιώσεις, μιας θλίψης, μιας ευτυχίας το ανάστημα. Μέχρι να ‘ρθει το αύριο σαν χτες, και γίνει η μέρα μια νέα προσδοκία στους ίδιους δρόμους την παράλληλη ευθύνη, την μάχιμη ελπίδα να καλύψεις τα...

Η πόλη στο πάτωμα Ήταν μια πόλη, μέσα στην πόλη, που όλοι την περπατούσαν, κι όλοι την αγνοούσαν, την ήξεραν οι γλώσσες των ανθρώπων ως η πόλη στο πάτωμα, καθότι δεν είχε όνομα δικό της. Οι σκιές την ήξεραν ως «Ονειρόπολη». Κάνεις δεν ξέρει πότε χτίστηκε, ποιος την έφτιαξε, άλλοι είπαν, πως είναι μόνο ένας μύθος σαν αυτούς τους περίεργους αστικούς. Άλλοι πάλι πιο αιθεροβάμονες λένε, πως την θεμελίωσαν τα πετάμενα όνειρα των ανθρώπων. Εκείνα που δεν βρήκαν εκπλήρωση στα αδιάκοπα ποδοβολητά τους, την εφήμερη ζωή. Και κείνα ζούσαν εκεί την δική τους μικρή ζωή. Τις ήσυχες νύχτες, αν...